Profili monferrini

Giuseppe Marotto

umetu ad 93 ani

la vivì na vitta da invidià.

La fat al scoli necesarii,

po andren a lu al sentiva

quaicos ad particular

cal pudiva rendlu felice.

A 6 ani la acmensà studià musica

riusinda an modo eccellente.

Po pasanda i ani la fat l’urefi s

e i mudel cal fava allura

ai son ancura apresà ades.

E an tal fratemp al fava anca al pitur.

Al so strument musical l’era la ghitara

e visto ac me la s’esprimiva musicalment

la sunà an diversi orchestri anche

an tl’ambito europeo.

La stessa roba per i mudel d’alta urifi ceriia.

A ieru talment divers da iatri

cas distingu ancura des per al so modo da esi.

Parlumma nen di quadar: tut lo ca l’era at so gradiment

al lu dipingiva cun in arte ecesiunal.

Attualment, andren a lu, ie armanii al piasì da sunà la ghitara,

però as lamenta in poc che i dì cas postu an si cantin ai son in poc reid,

ian pu nen l’elasticità ad na vota. Mi girea, magari ma sbagl, che ultru da vardà la musica

cal varda anche la carta d’identità, axì al capis.

Per al futuro al spera cal cuntinua esi ac me al present almenu per qualche ani.

E bravu artista a vedlu at tsi darei nen l’età ca là, forse perchè an tla so vitta la mai truà niente di rotto.

Al so nom a lè Giuseppe Marotto.